BİR KUTU DOLUSU YAŞAM GÖNDERİYORUM SANA

Bir kutu dolusu yaşam gönderiyorum sana,sade bir kurdaleyle süslenmiş.Çöz kurdaleyi ve kaldır yavaşça kutunun kapağını.Kocaman bir fırça ve bin renk koydum kutuya,bir cennet resmi yapıp içine gir diye…Düşler serpiştirdim gizlice,düş kurmayı unutma diye…Bir tanede elma şekeri yerleştirdim,içindeki çocuğu yeniden tadasın diye…Güneşin batışını,billur suyun sesini,kırmızı gelinciklerin saflığını,taze ekmeğin kokusunu ve bir gülümsemenin sıcaklığını da sığdırdım;ruhlarımız aç kalmasın diye…Kutuya birazda sevecenlik koydum,güçlü ol diye çünkü acı(ma)sız olan güçsüzdür.Beyaz bir güvercin uçup,kendi kondu kutuya,barış,kardeşlik ve özgürlüğü sunmak için…Bir buket sevgi,bir yudum aşk ve yarım kalmış bir elma koymadan da edemedim,paylaşmayı anımsayalım diye…”Sevdiklerimize,onları sevdiklerimizi söylemek için yarını beklemeyelim,hemen şimdi bunu yapalım.” Diye içtenliği,umudu,mutluluğu,bağışlayıcılığı,özgüveni ve açık yürekliliği unutmadım.“BEN” dışına çıkıp “BİZ’E” ulaşabilelim diye…
Son olarak bir kart iliştirdim kutuya.Bak bu kartta neler yazıyor:’Bu kutunun kapağını her kaldırışında yaşamla ilgili yepyeni şeyler keşfedeceksin.Yaşamak için yarını bekleme.Al yaşamı kollarının arasına ve sımsıkı sarıl.Yaşamdan yalnızca almak yerine ona bir şeyler ver.Kısacası,bütünüyle “İNSAN” ol.Unutma!Yaşam dokuması henüz tamamlanmamış,olağanüstü güzellikte bir duvar halısıdır ve sana ait olan boşluğu yalnız sen doldurabilirsin.Kimseyi kırmamak ve üzmemek şartıyla,istediğin her şeyi dene.Bir gün sonsuzluğun bulutlarına oturduğunda ne aklın kalsın yerinde ne de kırık bir yürek.’



Duygu ÖZİÇ