program taslağı 2

DEMOKRASİYİ DERİNLEŞTİRMENİN EN CAN ALICI ADIMI

DEVLETİN KÜÇÜLTÜLMESİ

Devletin, bürokratik ve militer görevlerinin büyük ölçüde halka devredilerek küçültülmesi. Yerel yönetimlerin yetkilerinin ve özel yapılarının elden geldiğince güçlendirilmesi. Sınıfın, sınıf üzerindeki bir baskı aracı olan devlet, burnunu halkın yaşamına sokmayı sever. Halkın yönetilmeye ihtiyaç duyması, devletin varlık şartıdır. Doğrudan demokrasinin bir gereği olarak, devletin, halk yaşamından, elden geldiğince dıştalanması, halkın kendi yaşamını ve kendi güvenliğini bizzat kendisinin ele alması, devlete ihtiyaç duymaması ya da çok az duyması, devletin küçülmesini beraberinde getirecektir.

Savunmanın ve güvenliğin, askeri olarak eğitilmiş halkın silahlanmasına dayandırılması. Bir dış istilaya karşı, halkın anında düzenli orduya ve gerilla deryasına dönüşmesi. Bunun için, İsviçrede olduğu gibi her yurttaşın her yıl, bir iki hafta gibi kısa bir süre, savaş taktikleri ve konvensiyonel silahlar üzerine eğitime tabi tutulması.

Her yerelin, kendi iç güvenliğini, profesyonel olmayan, her yıl değişen kendi milis güçleriyle sağlaması.

Mahkemelerin devlete bağlı olmaması, en az üç yargıç ve devrevi seçimlerle yenilenen jüriden oluşması. Yargıçların verdiği kararların, jüri oylamasına sunulması.

Cezaevlerinin devlete bağlı olmaması, halktan tecrit edilmemesi; gönüllü üretime, eğitime ve insan yeteneğinin her yönüyle açığa çıkarılıp geliştirilmesine dayanan, açık ve yarı-açık bir sisteme dayandırılması.

Her insan ve her örgüt, bir küçük devlettir. Bunun içindir ki, her işçi sınıfı partisi de diger partiler gibi devletle bütünleşme, bağımsızlığını yitirip, devlet bürokrasisinin bir parçası haline gelme eğilimini kendi içinde güçlü bir şekilde taşır. Devlet özgürlüğe karşı yükselir. Özgürlük ruhu güçlü olan her devrim, biçimi ve özü ne olursa olsun, devletle çatışır.

Sendikaların, kadın ve gençlik başta olmak üzere tüm demokratik kitle örgütlerinin, devlet karşısındaki bağımsız ve mücadeleci tutumlarını zayıflatan her türlü girişime karşı mücadele edilmesi.

Devlet başkanı dahil, tüm yöneticilerin tepeden atamayla değil, tabandan seçimle tayin edilmesi; hiç bir yöneticinin, aralıksız, üst üste, iki kez aynı göreve seçilmemesi.



DEMOKRASİYİ DERİNLEŞTİRMENİN

SİYASAL, SOSYAL, EĞİTSEL VE KÜLTÜREL ALANLARDA ATILACAK İLK ADIMLARI

Mülksüzleştirilen sınıflar da dahil, tüm sınıf ve tabakalara düşünce ve örgütlenme özgürlüğünün tanınması. İnanç özgürlüğü üzerindeki her türlü baskının kaldırılması, devletin, inanç ve mezhep dünyasının dışına sürülmesi.

İşçi sınıfının, özü ve biçimi ne olursa olsun, devletin her türüne karşı, güçlü sınıf sendikaları içinde örgütlenmesi ve bu sınıf sendikalarının tek bir konfederasyon çatısı altında birleştirilmesi.

Çalışma süresinin, sekiz saatin altına çekilmesi, bu süreyi aşmanın, fazla mesainin, akortun yasaklanması. İndirilen her saatin, halkın genel tartışmasına açılması, referanduma sunulması. Gece işlerinin kısıtlanması. Sağlığı risk altına sokan, yeraltı ve ağır yerüstü işlerinin altı saate indirilmesi; bu iş alanlarında uzun süre çalışmanın yasaklanması.

Gönüllü, geçici, kampanyasal işler hariç, onsekiz yaşını bitirmemiş olanların işe

alınmaması.

Sağlığı bozulanların, iş kazaları sonucunda, çalışamayacak duruma gelenlerin, çalıştığı yıla göre ödenen iş tazminatıyla birlikte emekliye ayrılması.

Elli yaşına basan her insanın, emekli maaşına bağlanması.

Gelire göre alınan vergilerin, özel mülk sahipleri hariç, zamanla tamamen ortadan kaldırılması.

Toplu taşıma araçları hariç, ses ve hava kirliliği yaratan özel motorlu araçların, şehir içine sokulmaması. Toplu taşımacılığın parasız hale getirilmesi.

Sağlık ve eğitimin parasız olması. Yığınların genel cehaletten daha ileri boyutlarda kurtarılmasının önemli bir adımı alarak, her yurttaşın, üniversiteyi bitirmesinin, anayasal bir zorunluluk haline getirilmesi.

Eğitimin, inanç sistemlerinden tamamen ayrı tutulması. Bununla birlikte, insanlık kültürünün bir parçası olan dinler tarihinin öğretilmesi.

Araştırma ve incelemeye, deneye, tartışmaya ve geziye dayanan bir tarzın benimsenmesi. Eski toplumun tersine, öğrencilerin aktif, öğretmenin ise vaazdan uzak, pasif, koordine eden, danışılan bir rol oynadığı bir tarz..

Eğitimde genel kültürün esas olması, tüm ihtisas dallarının bu esasa dayanması.

Eğitim programının ya da sisteminin tayininde, genel öğrenci tartışmalarından çıkan görüşlerin esas alınması. Müdür, dekan, rektör gibi yöneticilerin, öğrenciler tarafından seçilmesi.

Her okulda, öğrencilerin kendi yeteneklerini açığa çıkarmaları, tanımaları, geliştirmeleri açısından, müzik, tiyatro, sinema, resim, heykel, fotografçılık, folklor gibi sanat dallarının, ve ayrıca kütüphanenin, spor tesislerinin, lokanta ve kafeteryanın bulunması.

Her okulun, öğretim dönemi içindeki, uzun olmayan, belli bir süreyi, (bir kollektif çiftlikte, bir fabrikada, bina ya da yol inşaatı gibi yerlerde) maddi üretime hasretmesi.