CANSUYA...

zamanda yolculuğumda
suskundu dilim
çünkü hayatımda
ilk öğrendiğim susabilmekti
gözlerimle anlatabildiğim, herşeydi.
ama kimse gözlerime,
bakmaya cesaret edemedi
hep öne eğikti yüzleri
ben çok şey anlattım
en sessiz halimde
en büyük çığlığımı attım
ama kimse duymak istemedi
yüzümde bakışlar hissettim acımaklı
acıdığım yüzlerin derin bakışları
ben hep vardım.
birileri yüreğime değsin,
istedim hep,
bu kadar zormuydu anlamak
ben en çok çocuk olmayı istedim
koşarak saçmalamayı
çocukça şarkılar söylemeyi
bana bir misyon verilmişti
ben neydim ki;
onlara göre,
yada ne olmam gerekliydi?
özlemlerle kaplı yüreğimde,
en çok sevilmeyi diledim.
yürek dolusu sevilebilmeyi
bana çevrilen bakışların
sorgusuz, sualsiz
beni sevebilmelerini diledim
bu kadar zormuydu sevgi
yada sevilebilmek
ben büyüyorum
eksilttiğim çocukluğum, geridemi kaldı
büyümeyide ben seçmedim
bana verilen her zaman dilimini
kararınca yaşamak istedim
en çok doktorlarmı beni sevdi
hayatım hep onlarla geçti
birileri duysun artık beni
çocukluğum yok artık
ben büyümekteyim
ve büyümeyi ben seçmedim

HEVAL DEMİR